Notaris Le Coultre staat pal voor het recht en is van mening dat het ambt van notaris met zich brengt dat speciaal de notaris dient op te treden tegen ambtelijke willekeur en corruptie en andere misstanden, als die op zijn pad komen.
Enkele spraakmakende procedures waarbij notaris Le Coultre betrokken was en die in de publiciteit gekomen zijn:
Landjepik ten laste van de gemeente
Notaris Le Coultre werd in 1995 geconfronteerd met een lid van de gemeenteraad van Laren die zich een perceel grond van ca 800 m2 potentiele bouwgrond door de gemeente liet verkopen voor ca ƒ 360,00. Mensen dachten per meter maar het was voor het totaal. Na tussenkomst van notaris Le Coultre en diverse procedures werd in 1998 een stukje grond terug geleverd aan de gemeente en werd bepaald dat er op de rest niet gebouwd mocht worden.
De vertrouwelijkheid van notariële gegevens
Notaris Le Coultre weigerde in 1998 aan de FIOD (Fiscale Inlichtingen- en OpsporingsDienst) vertrouwelijke cliëntengegevens te verstrekken omdat daarvoor de wettelijke basis ontbrak. Om die gegevens toch te kunnen verkrijgen werd de notaris door de FIOD vervolgens aangemerkt als mede-verdachte en zo betrokken in de strafzaak tegen zijn cliënten. Hij werd door het Gerechtshof in Amsterdam van al die tenlasteleggingen (25 stuks) vrijgesproken. Belangrijker was dat de Hoge Raad oordeelde dat de FIOD bij de inbeslagname van dossiers zijn boekje te buiten was gegaan. Dit leidde tot de Wet Melding Ongebruikelijke Transacties (Wet MOT, thans WWFT). De notaris heeft sedertdien wél de bevoegdheid om verdachte transacties te melden. Daarmee kan de notaris met een wettelijke basis zijn rol van poortwachter ter voorkoming van witwas- en andere criminele transacties beter vervullen. De notaris is immers geen opsporingsambtenaar en vervult een wezenlijke rol in het rechtsverkeer. Het mag niet zo zijn dat een notaris rechtertje gaat spelen en zo naar willekeur het rechtsverkeer gaat frustreren door te weigeren akten te passeren, als hem daarom gevraagd wordt.
Het herstel en de bescherming van Cultureel Erfgoed
Notaris Le Coultre verwierf in 1990 het sterk verwaarloosde landhuis Oranjestein in Laren. Ook aan de grote landschapstuin was al jarenlang geen onderhoud meer gepleegd omdat de gemeente dat terrein jarenlang bestemd had voor de bouw van tien woningen.
Nadat het huis was gerestaureerd en de rijksmonumentenstatus had verkregen werd het achterstallig onderhoud in overleg met de gemeente uitgevoerd. Na klachten van omwonenden stelde de gemeente zich echter op het standpunt dat sprake was van illegale kap van honderden bomen. Lange procedures waren het gevolg, waarbij de gemoederen hoog opliepen. Zo vond de gemeente de trampoline voor de kinderen een “illegaal bouwwerk” (de Raad van State vond uiteindelijk van niet) en kreeg notaris Le Coultre een dwangsom opgelegd voor iedere keer dat hij zijn gras zou maaien. De zaak werd uiteindelijk geschikt, waarbij de gemeente aan notaris Le Coultre een schadevergoeding betaalde.
Helaas lukte het de gemeente wel om de status van Rijksmonument die ook aan het grootste deel van de tuin gegeven was grotendeels terug te draaien, zodat de mogelijkheid van bebouwing toch open blijft. Het was de eerste keer dat de toenmalige Rijksdienst voor de Monumentenzorg te maken kreeg met een gemeente die zich verzette tegen de aanwijzing van een rijksmonument dat eigendom was van een particulier.
De onterfde familie Carlier
In 2007 raakte notaris Le Coultre als adviseur betrokken bij een bizarre Belgische nalatenschap. Marie-Antoinette Carlier was goed voor € 220 miljoen en had haar vermogen voor haar familie bestemd. Na haar overlijden als gevolg van een hersentumor bleek de familie kort voor het overlijden onterfd te zijn ten behoeve van een drietal personen, die haar de laatste jaren volstrekt van de buitenwereld hadden geïsoleerd. Dat waren haar klusjesman, haar rentmeester en haar bankier. Die ontvingen, samen met hun echtgenotes, € 110 miljoen netto. Het schandaal bleek groot toen bleek dat het (Belgische) testament onder zeer kwestieuze omstandigheden in het bijzijn van de meest belanghebbenden in het verpleegtehuis tot stand was gekomen. In Nederland was zoiets onmogelijk geweest. De interventie van notaris Le Coultre zorgde er voor dat de onterfde familie toch een aanmerkelijk deel van de erfenis in handen kreeg.
Het recht op inzage in je eigen belastingdossier
Het dossier Carlier kreeg een raar staartje toen notaris Le Coultre als beheerder van de helft van een uit die nalatenschap verkregen landgoed werd geconfronteerd met het feit dat de familie met dat landgoed (met een negatieve exploitatie en een onbewoonbaar rijksmonument) niets meer te maken wilde hebben en daarvan afstand deed. Zo werd de notaris in 2009 mede-belanghebbende bij dat landgoed en dat was en is natuurlijk niet gewenst. Er bestaat echter wel een wettelijke regeling voor derdengelden maar niet voor derden-goederen, zoals een landgoed (of een paar sieraden of een schilderijtje). Deze ongewenste situatie werd door notaris Le Coultre in 2010 besproken met de toezichthouder op het notariaat, maar aan het feit zelf was toen niets meer te doen. In 2017 diende diezelfde toezichthouder een klacht in (de betrokken cliënten klaagden niet) en die procedure ligt nu (2020) bij de Hoge Raad, omdat de toezichthouder en ook de belastingdienst weigeren om aan de notaris stukken uit zijn eigen dossier ter inzage te geven. De notaris hoopt dat dan zal komen vast te staan dat iedere burger recht heeft op inzage in zijn eigen belastingdossier en wel zodanig dat er niet allerlei passages zwart zijn weggelakt. De uitspraak is begin 2021 te verwachten. Vervolgens streeft notaris Le Coultre er naar wetgeving te bewerkstelligen die een regeling treft voor door notarissen beheerde goederen.
